મુખ્ય સામગ્રી પર જાઓ

હું જીવું છું

એક ગ્લેમરસ પાર્ટીમાં 🎉, જ્યાં અનેક મહાનુભાવો હાજર હતા, ત્યાં એક વૃદ્ધ સજ્જન લાકડીના સહારે 🚶‍♂️ સ્ટેજ પર આવ્યા અને ખુરશી પર ગોઠવાઈ ગયા 🪑.

હોસ્ટે પૂછ્યું, 
       “સાહેબ, તમે હજી પણ ડોક્ટર પાસે જાઓ છો? 🩺”

વૃદ્ધે હસીને કહ્યું 😄, 
       “હોવ્વે, હું તો નિયમિત જાઉં છું!”

હોસ્ટ: 
       “કેમ, નિયમિત કેમ? 🤔”

વૃદ્ધ: 
       “અરે, દર્દીઓ ડોક્ટરો પાસે નહીં જાય તો ડોક્ટર જીવશે કેમ? 😄”

ઓડિયન્સે તો તાળીઓનો ગડગડાટ કરી દીધો! 👏

હોસ્ટે ફરી પૂછ્યું, 
       “તો તમે મેડિકલ સ્ટોરમાં ફાર્માસિસ્ટ પાસે દવા લેવા પણ જાઓ છો? 💊”

વૃદ્ધ: 
       “બિલકુલ! દવા વાળા ફાર્માસિસ્ટને પણ તો જીવવું છે ને! 😜”

આ વખતે તો તાળીઓનો અવાજ બમણો થઈ ગયો! 👏👏

હોસ્ટે હસતાં-હસતાં પૂછ્યું 😅, 
       “એટલે તમે જાતજાતની દવાઓ પણ લો છો?”

વૃદ્ધે ટ્વિસ્ટ આપ્યું, 
       “No રે No! દવાઓ તો હું ફેંકી દઉં છું… ! મારે પણ તો જીવવું છે ને?! 😂”

બસ, આખો હોલ હાસ્યના ગડગડાટથી ગૂંજી ઊઠ્યો! 🤣

અંતમાં હોસ્ટે કહ્યું, 
       “આ ઇન્ટરવ્યૂ માટે આભાર, સાહેબ! 🙏”

વૃદ્ધે ઠાઠથી જવાબ આપ્યો 😎, 
       “આભાર તમારો પણ! મને ખબર છે, તમારે પણ જીવવું છે! 😎”

શ્રોતાઓ હસવામાં ડૂબી ગયા, તાળીઓ રોકાતી જ નહોતી! 👏😂

છેલ્લે એક સવાલ આવ્યો, 
       “તમે ફેસબુકમાં 📱, ટ્વિટર પર 🐦, ટેલિગ્રામ પર 💬, વોટ્સએપ ગ્રૂપ વગેરેમાં પણ એક્ટિવ રહો છો?”

વૃદ્ધે હસીને કહ્યું 😅, 
       “હા, થોડા-થોડા મેસેજ મોકલતો રહું, બધાને ખબર પડે કે હું જીવું છું! નહીં તો લોકો ધારી લે કે હું ગયો, અને ગ્રૂપ એડમિન મને રિમૂવ કરી દે! 😅”

કહેવાય છે કે આ ચુટકુલો દુનિયાનો સૌથી મજેદાર ચુટકુલો છે, કારણ કે… 

        #બધાને_જીવવું_છે! 💪 
      જીવન માણવું છે 😊. 
      પોતાના અસ્તિત્વનો અહેસાસ આપવો છે.

તો મિત્રો, હસતા રહો 😄, મેસેજ કરતા રહો 📩, લાઈક કરતા રહો 👍, અને સહુની સાથે જોડાયેલા રહો! 😊 

તમારી એક લાઇકથી કોઈ મહાન નથી બની જવાનું, કોઈ કરોડપતિ નથી બની જવાનું, નથી કોઈ મિનિસ્ટર બની જવાનું, નથી કોઈ પદ-પ્રતિષ્ઠા હાંસલ કરી લેવાનું. 
એવું ન બને કે તમારી પોસ્ટને કોઈ એટલા માટે લાઈક ન કરે કારણકે એ "તમારી" પોસ્ટ છે. 
તમારા એક લાઇકથી તમે સસ્તા નથી બનતા, પણ સ્વીકાર્ય બનો છો. 
જો જીવો છો, તો એનું પ્રમાણ આપો. 

          હસતા રહો 😄.
.         હળવા રહો 🌈.
          સરળ રહો 🌟. 

બધાને ખબર પડતી રહે કે તમે જીવો છો, અને ખુશ છો 😊, અને તંદુરસ્ત છો– શરીરથી પણ 💪 અને મનથી પણ! 🧠 

∆G💖 જિંદગી છે, જિંદાદિલી રાખીએ!💖∆G 

#હસતા_રહો 😄
#જીવનની_મજા 🎉
#નડ્યા_વગર_મોજ_કરો 😎

*જય શ્રી ગોપાલ*

ટિપ્પણીઓ

આ બ્લૉગ પરની લોકપ્રિય પોસ્ટ્સ

અધૂરી પ્યાસ

લેખક: ચિંતન પટેલ Owner Of This Blog હું લેપટોપ પર મારું ડેટા એન્ટ્રીનું કામ કરતો હતો. એવામાં લેપટોપમાં એક નોટિફિકેશન આવ્યું. મેં જોયું તો કોઈકનો મેઈલ આવ્યો હતો. મેં મેઈલ બોક્સ ઓપન કરીને જોયું તો ગુજરાતના પ્રખ્યાત મેગેઝીન ‘વૈચારિક’ના તંત્રી પરેશભાઈનો મેઈલ હતો. વૈચારિક મેગેઝીનમાં છપાયેલી મારી વાર્તા ‘અધૂરી પ્યાસ’ના એ મેગેઝીનના વાચકો એ જે પ્રતિભાવો આપ્યા હતા એ બધા પ્રતિભાવો એમણે મને મેઈલ કર્યા હતા. પ્રતિભાવો કંઈક આ પ્રમાણે હતા. (1) વાર્તા સુંદર છે. પણ વધુ લાંબી છે. (2) વાર્તામાં વાર્તા કરતા જ્ઞાન વધારે આપ્યું છે. (3) વાર્તામાં લેખક થોડી થોડી વારે વિષયાંતર કરી આડે પાટે ચડી જાય છે. (4) ખુબ જ હૃદયસ્પર્શી વાર્તા છે. પણ એનું પ્રેઝન્ટેશન હજુ થોડું સુધારવાની જરૂર છે. (5) વાર્તામાં વચ્ચે વચ્ચે એડ (જાહેરાત) આવી જાય છે. (6) લેખક વાર્તામાં ઘણી જગ્યાએ પોતાના જ વખાણ કરતા હોય એવુ લાગે છે. (7) વધુ પડતું લાંબાણ વચ્ચે અમુક જગ્યાએ બોર કરે છે. (8) વાર્તાનો અંત ખુબ કરુણ અને હૃદય સ્પર્શી છે. (9) આ વાર્તામાંથી ઘણું બધું જાણવાનું મળે છે. દરેક વિષયને આવરી લેવામાં આવ્યા છે. (10) વાર્તામાં ઘણી બાબતો એવી છે, જે...

ત્રિકોણનો ચોથો ખૂણો

‘સિકરે…’ અંધેરીના એસ.પી. ધ્યાન જાવલકરે એમની પોલીસ કેપ માથા પર બરાબર ગોઠવતા એમની પોલીસ જીપનાં ડ્રાયવરને કહ્યું, ‘લૌ કર…લૌ કર…! પન્ના ટાવર જવાનું છે…!’ કહી જાવલકર ઝડપથી આગળની સિટમાં ગોઠવાયા. એમની સાથે બે કોન્સ્ટેબલ પણ પાછળ બેઠાં. સાયરન વગાડતી જીપ રાતના મખમલી અંધારામાં અંધેરીનાં મહાત્મા ગાંધી માર્ગ પર દોડવા લાગી. સાત મિનિટમાં તો એઓ પહોંચી ગયા પન્ના ટાવર પર. પન્ના ટાવર છ માળની ઇમારત હતી. એમાં મધ્યમ વર્ગથી માંડીને ઉચ્ચ વર્ગનાં કુટુંબો રહેતા હતા. દરેક માળ પર છ છ ફ્લેટ હતા. ‘સર…’ પન્ના ટાવરના નજીકનાં વિસ્તારમાં ફરતી પોલીસ પેટ્રોલકારનાં પીઆઈ ઓમ કરકરે  એમને સલામ કરતા કહ્યું, ‘બિહાઈન્ડ ધ બિલ્ડિંગ… મેં કોર્ડન કરી દીધું છે. પ્લીસ…’ ‘ફોટોગ્રાફર…?’ ‘સર… એને ફોન થઈ ગયો છે. અને મેં ફોરેન્સિક ટિમને પણ બોલાવી જ દીધી છે.’ ‘ગુ..ડ…!’ બન્ને ઝડપથી પન્ના ટાવરના વિશાળ પાર્કિંગ લોટને વટાવી ઇમારતનાં પાછળના ભાગે આવ્યા. ત્યાં એક ટોળું ભેગું થઈ ગયું હતું. ત્રણ કોન્સ્ટેબલ એને કાબુમાં રાખી રહ્યા હતા. સિમેન્ટની ફરસ પર એક યુવકની લાશ પડી હતી. એનાં માથામાંથી નીકળેલ લોહી ફરસ પર ફેલાઈ ગયું હતું. લાશની ફરતે ખાસે દૂર...

ખેલ

લેખક: નટવર મહેતા ઇન્સ્પેક્ટર અનંત કસ્બેકરે પલંગના સાઇડ ટેબલ પર મૂકેલ એલાર્મ પર એક નજર કરી. રેડિયમના લીલા ચમકતા રંગના કાંટાઓ બે વાગ્યાનો સમય દર્શાવી રહ્યા હતા. પત્ની શિવાંગીના ધીમા નસકોરા અને એલાર્મની ટીક ટીક જાણે એક બીજા સાથે સુર મેળવી રહ્યા હતા. શિયાળાની મીઠી ઠંડી નશીલી નિશાના પડખે સમાય હતી પણ ઈ. અનંત માટે તો નિશાની મધુરી નિદ્રા વેરણ બની હતી અને આંખોમાં ઉજાગરાનું આંજણ અંજાઈ ગયું હતું. એમ. એસસી. થયા બાદ આઈ. પી. એસની પરીક્ષા પાસ કરી એઓ મુંબઈ પોલીસમાં આજથી બાર વરસ પહેલાં જોડાયા હતા. આ બાર વરસોમાં એમણે ઘણા વિવિધ રસપ્રદ કેસ ઉકેલ્યા હતા. અરે!! એમના નામે ત્રણ એનકાઉન્ટર પણ બોલતા હતા. પણ ત્યારે એઓ એટીએસમાં ફરજ બજાવતા હતા. પુત્રી નેહાના જન્મ બાદ શિવાંગીના અત્યાગ્રહને કારણે એમણે એટીએસમાંથી ક્રાઈમબ્રાંચમાં ટ્રાન્સ્ફર મેળવી હતી અને હવે અંધેરી -ઓશિવિરા વિસ્તારમાં એમની ધાક બોલતી હતી. એમના પોસ્ટીંગ બાદ આ વિસ્તારમાં ક્રાઇમ રેટમાં ઘણો જ ઘટાડો થયો હતો. સ્થાનિક ભાઈલોગ એમનાથી ડરતા. તો છૂટક ટપોરીઓએ એમનો કાર્યવિસ્તાર બદલી નાંખ્યો. આમ તો એઓ જ્યારે ઘરે આવતા ત્યારે નોકરીની ચિંતાઓ પોલીસ સ્ટેશને જ છોડી આવતા. નોક...